Nie mogę patrzeć, jak się szarpiesz...

Oni - mieli po jednym dziecku. My mieliśmy dzieci dwójkę. Starsze było 1,5 roku starsze od młodszego.

Oni mieli dzieci niejadki, dzieci bezsenne, nasze - wciągały zupy brokułowe z dokładką i spały ponad 3 godziny w ciągu dnia.

Ich dzieci były młodsze od naszego starszego, więc - by nie wyjść na mamę-chwalipiętę - o postępach, umiejętnościach i sukcesach starszego mówić nie mogłam. Nasze młodsze było młodsze od ich dzieciaków, więc z cierpliwością słuchałam pytanio-stwierdzeń:
- To jeszcze nie chodzi/nie mówi/nie siusia do nocnika? Itp.

Oni mogli w dowolnym momencie wyjść na sanki, pójść do piaskownicy, pojechać na basen czy na całodniową wycieczkę, spędzić miły, długi letni wieczór przy grillu, nie martwiąc się o jedzenie dla swojego niejadka, że o miejscu na sen nie wspomnę. My wszystko musieliśmy zaplanować z uwzględnieniem prawdziwego, solidnego obiadu, drzemki południowej i nie było mowy o tym, że dzieci pójdą spać później, niż o godzinie 20.00. Gdy zbliżała się magiczna pora, młode domagały się kolacji, piżamki, przytulenia, kołysanki, zaś każda chwila rodzicielskiej zwłoki skutkowała trudnym do ukojenia zmęczeniem młodziutkiego materiału.

Wtedy to usłyszałam od jednej współczującej:
- Nie mogę patrzeć jak się szarpiesz z tymi dziećmi. Jesteś jak niewolnica kuchni, pieluch i sypialni dziecięcej. Czwarty rok z rzędu przebierasz tylko pieluchy. Ja bym tak nie mogła - tyle lat być uwiązaną do domu, do dzieci, nie móc swobodnie pojechać na wakacje, bo co zrobić z dziećmi? Współczuję ci...

Dziwne. Wcale nie czułam się jak niewolnica. Mogłam robić to, co moje jednodzieciowe koleżanki, tylko że musieliśmy inaczej wszystko organizować.


***

Tak było kiedyś. Na szczęście zegary biologiczne tykają i ci, co mieli swoje pierworodne, podjęli decyzję o posiadaniu drugorodnego. Podjęli decyzję, na którą my zdobyliśmy się, gdy nasze pierworodne miało 10 miesięcy. Dziś, gdy Ich pierworodne mają po 6 lat, wrócili do epoki kupek, zupek i drzemki w południe.

Mamy po dwójce dzieci.

Tylko teraz to my wychodzimy z domu o dowolnej porze, nie martwimy się o jedzenie, o spanie, o atrakcje dla każdego z dzieci (są przecież prawie w tym samym wieku, bawi ich to samo), do samochodu zamiast wózka i rowerka (i problemu "Jak to zmieścić?") pakujemy dwie hulajnogi i rolki z akcesoriami niezbędnymi, zdarza się nam wrócić o późnej porze... Dzieci same się karmią, myją i ubierają. Same się obsługują w toalecie.

Decyzja o tym, by mieć dwoje dzieci jedno po drugim była przemyślana i przedyskutowana bardzo dokładnie. Udało się nam. I choć wtedy przeorganizowaliśmy całe nasze życie (a któż tego nie robi, gdy na świat przychodzi dziecko?!) - dziś zbieramy tego owoce. Całkiem słodkie.

My mamy tak jak Oni - upragnioną dwójkę.

I tak sobie myślę: współczuję tym moim koleżankom, które przeżywają come back dzidzi.

Naprawdę, nie mogę patrzeć jak się szarpią...